The speech of Promithea-Olympia at the "Greek letters" meeting in Chicago, USA

«Καλησπέρα σας Ελληνίδες και Έλληνες. Τέκνα αθανάτων θεών και αθανάτων ηρώων. Κληρονόμοι του μεγαλύτερου παγκοσμίου πολιτισμού του απωτάτου παρελθόντος από το οποίο ακέραιο λείψανο διασώζεται σήμερα το μεγαλειώδες δημιούργημά του, η ελληνική γλώσσα μας που χρειάσθηκε πολλές μυριάδες ετών να εξελιχθεί και να τελειοποιηθεί, ποιοτικώς ανάλογη φυσικά με τον ελληνικό πολιτισμό που αποτέλεσε το εργαλείο για την οικοδόμησή του και την λειτουργία του. Έτσι δημιούργησε ο Θεός την Ελλάδα και την ονόμασε Γη του Φωτός. Γιατί Ελ σημαίνει Φως και Λας σημαίνει Πέτρα, Έδαφος, Γη. Κι από αυτή την Γη του Φωτός, την πρώτη που αντίκρισε το φως του Ήλιου γεννήθηκαν οι φωτοδότες των αρετών και του πολιτισμού, οι Έλληνες. Και σκόρπισαν αυτοί τον πολιτισμό τους εις όλη την γη καθώς και ετάχθη.

Γέννηση της Ελλάδας και της ελληνικής γλώσσας

Όπως σημειώνει η επιστήμη της Γεωλογίας και των άλλων συναφών κλάδων, προ εκατόν σαράντα εκατομμυρίων ετών ήταν όταν όλος ο πλανήτης σκεπαζόταν από νερά και χέρσος γη δεν εφαίνετο πουθενά. Μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνησις ανύψωσε υπέρ την επιφάνεια της υδρόσφαιρας προς τον Ήλιο την λεγόμενη Πελαγονική οροσειρά, μια στενή ζώνη ξηράς που περιελάμβανε την βορειότερη Μακεδονία (Πελαγονία), τον Όλυμπο, την ανατολική πλευρά της μετέπειτα Θεσσαλίας και την Βόρειο Εύβοια.

Επί 115 εκατομ. χρόνια αυτή η μοναδική νησίδα, η Ελλάδα μας εν μέρει, αντίκρυζε ολομόναχη την πανθάλασσα που την περιτριγύριζε. Εις αυτή την νησίδα για 80 εκατομ. έτη πριν ακόμα αρθούν άλλες οροσειρές, άρχιζε η διαδικασία των νέων μορφών της γενέσεως όντων. Πριν 35 εκατομ. χρόνια, δηλαδή 105 εκατομ. έτη μετά την άνοδο της πελαγονικής οροσειράς στην επιφάνεια, αναδύονται ως άλλα νησιά οι ορεινοί όγκοι όπως η Πίνδος, οι Δειναρικές Άλπεις, τα Πυρηναία και τα Ιμαλάϊα. Η λογική λέει, λοιπόν, παρουσία του ανθρώπου, σε όποια εποχή κι αν εμφανίσθηκε στην γη αυτός ο άνθρωπος, πρέπει να αναζητείται στον Όλυμπο. Είναι δε αδύνατον ποτέ σε μια περιοχή που για λόγους ανερμήνευτους αναδύεται η πρώτη χέρσος γη, ο άνθρωπος της προνομιούχου αυτή γης να σχηματίζει γλώσσα αργότερα απ’ ό,τι οι άλλοι άνθρωποι που η ανάδυση της γης τους καθυστερούσε κατά πάρα πολλά εκατομ. έτη. Χώρος και άνθρωπος εδώ μεταξύ Ολύμπου και Πίνδου εσχημάτιζαν την πανάρχαια ελληνική γλώσσα η οποία και εδάνεισε τις λέξεις του πολιτισμού της εις όλους τους άλλους λαούς. Αυτή η ελληνική γλώσσα περικλείει τις λύσεις στα οικουμενικά προβλήματα της ανθρωπότητος. Πληθώρα ερευνών και μελετών προσκομίζουν συντριπτικά στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται ότι ποτέ δεν υπήρξε Ινδοευρωπαϊκή μητέρα-γλώσσα αλλά, αντιθέτως, η γονιμοποιός γλωσσική επίδραση η οποία εισήγαγε στις διάφορες γλώσσες παγκοσμίως τα γνωστά λεκτικά στοιχεία, κοινά σήμερα σε αυτές, ασκήθηκε από την πανάρχαια ελληνική γλώσσα. Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ολοένα και περισσότερα τεκμήρια που επιβεβαιώνουν το τεράστιο ιστορικό βάθος της ανθρώπινης παρουσίας στον ελλαδικό χώρο. Αυτά τα τεκμήρια αποδεικνύουν πως οι πολιτισμικές ρίζες της Ελλάδας χάνονται στα βάθη του απωτάτου παρελθόντος. Και ταυτόχρονα αχρηστεύουν αυθαίρετες θεωρίες και δόγματα περί εμφανίσεως του ανθρώπου και του πολιτισμού στην Ανατολή ή την Αφρική. Η ελληνική γλώσσα υπήρξε και είναι η τελειότερη μέχρι σήμερα ανθρώπινη γλώσσα επί της γης. Οι Έλληνες δεν διέθεταν ένα αλλά 20 συν-αλφάβητα. Το χαλκιδικό από το οποίο προέρχεται το λατινικό, το ιωνικό, το κορινθιακό, κλπ.

Μια θεωρία που εκτρέπεται της λογικής, το τερατογενές ψεύδος περί φοινικικού αλφάβητου ………………. της τελειότερης γραφής, της ελληνικής, αυτής της τέλειας αλφαβητικής με τον πολιτισμό των Φοινίκων οι οποίοι είχον έναν χαμηλότατης στάθμης πολιτισμόν. Η αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύει ότι το ιωνικό αλφάβητο, ένα από τα 20 συν-αλφάβητά μας, που ψεύδως θεωρείται φοινικικής προελεύσεως, είναι τουλάχιστον 4.000 χρόνια παλαιότερον των Φοινίκων. Με προτροπή της ελληνίστριας Μαίρη Μακ Ντόναλντ και με πρόεδρο τον καθηγητή P. Bruner, ξεκινά το 1972 στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια το πρόγραμμα Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσης, το περίφημο PLG. Μετά από 13 χρόνια, το 2000, ο πέμπτος δίσκος κυκλοφόρησε, PLG E, περιλαμβάνει περίπου 90.000.000 ελληνικούς λεκτικούς τύπους.

Ω! Έλληνες ψυχή της ψυχής μου! Πανάκριβο γένος! Ταλαίπωρον γένος! Θα ανοίξω σε σας τους πόνους και τα δάκρυα από τα βάθη της παιδικής ψυχής μου. Τι κατέστρεψε τον πανάρχαιο ελληνικό πολιτισμό και λόγο; Τώρα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις… Παιδία αθανάτων θεών και ηρώων! Είναι δύσκολο για εμένα να παραμείνω αλύγιστη και να καταπνίξω τον πόνο μου όταν μιλάω γι’ αυτή την ανεπανάληπτη θηριωδία που κατέστρεψε το ελληνικό έθνος και τα φώτα του πνεύματός του, που δημιούργησε την μετέπειτα λανθάνουσα πορεία του έθνους μας. Το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα κατά της Ελλάδος και στη συνέχεια κατά της ανθρωπότητος, το τραγικό αυτό θέατρο του μίσους, που αποκρύπτεται και σήμερα, διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στον 19ο τόμο του έργου του Rerum Gestarum Libri 31 τόμων. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν οιστορικός του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Δεύτερου κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων. Στην σημερινή πόλη του Δυτικού Ισραήλ Beth’ian, γνωστή στους Έλληνες εκείνους των αιματοβαμμένων χρόνων ως Σκυθόπολις, τον 4ο αιώνα μετά Χριστού (sic), γύρω στο 341, λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για δύο δεκαετίες, καθ’ όλη την διάρκεια της κατοχής του Βυζαντινού θρόνου από τον δευτερότοκο γυιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Κωνστάντιου του Β’. Η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης, βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων αρνήθηκαν να ασπασθούν το δόγμα του Χριστιανισμού.

Αναφερόμενος ο Εμμανουήλ Ροΐδης στου Αμμιανού Μαρκελλίνου τα Ιστορικά γράφει στην Πάπισσαν Ιωάννα, σημείωμα 200: «Ήρκει να κατηγορηθεί τις, κάποιος Έλληνας, υπό κακόβουλου κατασκόπου ότι έφερε περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου ίνα καταδικασθή σε θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρόμαντης (sic). Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται, Έλληνες ων (sic). Οι μεν απέθνησκον καθ’ οδόν, οι δε εν τοις δεσμωτηρίοις, οι δε επιζώντες εστέλοντο εις Σκυθόπολιν, πόλιν όπου είχον στηθεί τα βασανιστήρια και το σφαγείον. Το σφαγείον της Σκυθόπολης υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του επισκόπου Αλεξανδρείας Γεωργίου. Σκοπός του Γεωργίου ήταν η εξόντωση των Ελλήνων, η γενοκτονία τους καθώς εκείνοι εστέκοντο ως αρνητές του Χριστιανισμού. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος Β’ δέχτηκε και έστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της Αυλής του, τον Παύλο, περιβόητο για την σκληρότητά του, αποκαλούμενο και «Τάρταρο» (Ταρταρικός). Αυτός ο Παύλος και ο Γεώργιος, σε συνεργασία, οργάνωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθόπολης. Γράφει ο Αμμιανός: «Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη ώστε με μια κίνηση του κεφαλιού του, μ’ ένα νεύμα του μόνο εξαρτάτο η ζωή όλων όσων περπατούσαν στην γη. Αναφέρει ο Ροΐδης, ανακαλώντας τα Ιστορικά του Αμμιανού Μαρκελλίνου, μεθόδους βασανιστηρίων εναντίον των Ελλήνων: «Εις Σκυθόπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικό κρεουργείο, Εκεί συνεδρίαζον ευσεβείς δικασταί, αμιλλώμενοι τις πλείονας ειδωλολάτρας να οπτήση επί εσχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου ή κατακόψη μεληδόν».

Η Σκυθόπολις και τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν εκεί επί 20 συνεχή έτη αποκαλύπτουν α) τον τρόπο με τον οποίον επεβλήθη ο χριστιανισμός στον ελληνικό κόσμο, β) τον λόγο και τον βάρβαρο, απάνθρωπο τρόπο με τον οποίον κατεστραφεί (sic) ο λαμπρότερος πολιτισμός της γης και οι δημιουργοί αυτού, γ) αποκαλούσαν επίσης τα ………. μετέπειτα ρωμαϊκά αυτοκρατορικά διατάγματα που θα θεσμοθετούσαν την επί ελληνισμού θανατική καταδίκη. Εφαρμόσθηκαν χωρίς καμμιά αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς καμμιά αντίσταση από τους Έλληνες επήλθε ο αφανισμός όλων των πόλεων της κυρίως Ελλάδος από τον Χριστιανό Αλλάριχο 40 χρόνια αργότερα. Τας απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στην Σκυθόπολη αποκαλύπτουν, επίσης, δ) ότι δεν υπήρξε ποτέ ελληνικότητα του Βυζαντίου ούτε ποτέ ελληνορωμαϊκό κράτος εφ’ όσον ήταν οι εκχριστιανισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, το Βυζάντιο δηλαδή, που άρχισε τον διωγμό κατά των Ελλήνων. Και τα φώτα του ελληνικού πνεύματος έσβησαν σε αυτούς τους ρωμαιοβυζαντινούς ελεεινούς καιρούς και οδήγησαν τους Έλληνες στην υποδούλωσή τους από τους Τούρκους.

Οι αποθανόντες Έλληνες μετά βασανιστηρίων εις τα χριστιανικά κρεουργεία και το σφαγείον της Σκυθόπολης είναι τον αριθμό περίπου 19 εκατομμυρίων, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές εκείνων των αιμοσταγών αιώνων. Οι απομείναντες Έλληνες ήταν ενός εκατομμυρίου ή και λιγότεροι. Ο μεγάλος αριθμός των αρχαίων Ελλήνων, που σίγουρα ήταν υψηλού πνευματικού ηθικού αλλά και οικονομικού επιπέδου, εξοντώθηκαν στο σφαγείο της Σκυθόπολης και μαζί τους χάθηκε και ο μεγάλος ιδιοφυής νους του γένους.

Τις σφαγές κατά των Ελλήνων συνέχισαν και προγενέστεροι και μεταγενέστεροι όμοιοι του Κωνστάντιου Β’. Λόγου χάριν, ο Ιουστινιανός. Ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός, σύμβολο της Ορθοδοξίας, εκείνος που οικοδόμησε την Αγία Σοφία, το Μέγα Μοναστήρι, και ανεκηρύχθη από τον Χριστιανισμό Μέγας, αποκαλύπτεται μέσα από τα ανέκδοτα κείμενα του επίσημου ιστορικού του Προκοπίου, ως ένας αιμοβόρος τύραννος, ο οποίος βύθισε ολόκληρους πληθυσμούς στο αίμα και την σφαγή. Σύμφωνα με τον Προκοπίο (sic), ο Ιουστινιανός άρχισε τις σφαγές στο όνομα «της Μίας και Αληθούς Πίστεως της Ορθοδοξίας». Σημαντικές επίσης είναι οι μαρτυρίες του Προκοπίου γύρω από τους διωγμούς, τις σφαγές και τις γενοκτονίες Ελλήνων, όσων δηλαδή επέμεναν στους πατρώους ελληνικούς τρόπους, από την αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι καταρρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Αναφέρει ο Προκόπιος: «Μετά από τους Σαμαρείτες άρχισε ο Ιουστινιανός να καταδιώκει τους αποκαλούμενους Έλληνες, υποβάλλοντάς τους σε σωματικά βασανιστήρια και αρπάζοντας τα χρήματά τους». Ο Προκόπιος αδυνατεί να θεωρήσει τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινο ον και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει στα Ανέκδοτα: «Ότι ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα, αλλά ήταν κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος, θα μπορούσε κανείς να το αποδείξει σταθμίζοντας το μέγεθος των κακών που έκανε στους ανθρώπους, γιατί η δύναμη του ανθρώπου που δρα φανερώνεται σε υπέρμετρο μέγεθος των πράξεών του. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, έχει σκοτώσει τόσους πολλούς πιο γρήγορα, νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτωρ αυτός. Υπολογίζοντας, όμως, κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες, λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι».

Κατά την βασιλεία του αυτοκράτορα Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η επιβληθείσα θρησκεία της ρωμαϊκής βυζαντινής αυτοκρατορίας εις την οποία οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι πάντα. Εξ αυτού, εναντίον των Ελλήνων εφαρμόσθηκαν επί αιώνες πολλούς μέτρα που πήραν χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το Μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει. Οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια Μυστήρια απαγορεύθηκαν. Τα ιερά των προγόνων μας λεηλατήθηκαν. Τα πανέμορφα γλυπτά που διακοσμούσαν τα ιερά στις πόλεις των Ελλήνων καταστραφήκανε από το μένος και το μίσος των τότε Χριστιανών. Έτσι τα βλέπουμε σήμερα στα μουσεία μας διαμελισμένα, αποκεφαλισμένα, ακρωτηριασμένα, σιωπηλοί μάρτυρες κι αυτά ενός πανέμορφου κόσμου, χαμένου κόσμου πια στην αιματοβαμμένη λήθη όπου βρίσκονται χαμένα, θαμμένα, σκορπισμένα τα ιερά κόκκαλα εκατομμυρίων βασανισμένων, δολοφονημένων Ελλήνων. Οι ναοί κατεδαφίστηκαν και πάνω στα ερείπια αυτών κτίσθηκαν οι εκκλησίες των νέων Χριστιανών δοξάζουσιν τον ξενόφερτο για τους Έλληνες τότε εβραϊκό Θεό. Και το άγαλμα κάθε θεού εις τον οποίον οι Έλληνες έκτιζαν κάποιο ναό τοποθετείτο μετ’ ασυλλήπτου μίσους εις το ….. (σκότος;) των νέων κτιζομένων χριστιανικών εκκλησιών. Οι ιερείς Έλληνες των ναών εκείνων, όπως γράφει με κάποια πίκρα ο Λιβάνιος, υποχρεώθηκαν να σιγήσουν ή να αποθάνουν. Έτσι πέθανε στον κόσμο ο μεγαλύτερος παγκόσμιος πολιτισμός του κόσμου, αυτός που είδε πρώτος το φως του ήλιου στη γη, αυτός που εκπολίτισε όλους τους λαούς. Έτσι πέθανε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός πολιτισμός με μια τραγική φωνή πνιγμένη στο αίμα της ανθρώπινης αχαριστίας και μιαρής αδικίας. Έτσι απάνθρωπα έσβησε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός λόγος. Και λέει ο Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε: «Δεν αποκάμνω να αναπολώ αυτούς τους Έλληνες στοχαστές που καθένας τους είχε μια ασύλληπτη ιδιαιτερότητα». Και φαίνεται πως οι Έλληνες στα κατοπινά χρόνιαλησμόνησαν το καλύτερο μέρος της πνευματικής τους πορείας. Και ποιος λαός θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι το ξαναβρήκε; Όπως και νάναι, νομίζω πως όλα αυτά τελειώνουν με μια κραυγή: Πόσο ωραίοι υπήρξαν!

Με τον χαμό των Ελλήνων και τον θάνατο της ιδιοφυής (sic) πνεύματός των έπεσε το σκότος εις όλη την γη. Η ανθρώπινη ιστορία μπήκε στον Μεσαίωνα, στους αιώνες του σκότους, που όπως όλοι ξέρουμε ονομάζεται The Dark Ages. Ο ανθρώπινος ξεπεσμός κατά τον Μεσαίωνα οφείλονταν στην προηγηθείσα βάιη εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού.

Και ήρθε η Τουρκοκρατία και ο ζυγός εθέρισε την γη των Ελλήνων. Λέει ο εθνικός μας ύμνος, ακριβοί μου Έλληνες: «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, Χαίρε, ω, χαίρε ελευθεριά». Της Σκυθόπολης οι φονιασμένοι οι Έλληνες παίρνουν εκδίκηση και ανάβει η μνήμη τους την φωτιά ελευθερίας στα στήθη των σκλαβωμένων. Κατά την διάρκεια της επαναστάσεως του 1821, η Ορθόδοξος εκκλησία συγκρούσθηκε σφοδρά με τους επαναστάτες. Το όραμα της Παλιγγενεσίας, της αναδημιουργίας του ελληνικού έθνους κατά το κλασσικό πρότυπο, ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με τις απόψεις και τα συμφέροντα της εκκλησίας. Με αφορισμούς, απειλές και προδοσίες προσπαθούσε η εκκλησία να ματαιώσει το ελληνικό επαναστατικό κύμα που από τις αρχές του 10ου (sic) αιώνα εσάρωνε ολόκληρη την Χερσόνησο του Αίμου. Το 1805 ο Πατριάρχης Καλλίνικος εξαπέλυσε αφοριστική εγκύκλιο κατά των επαναστατών. Να δύο πικρά παραδείγματα προδοσίας, από πάμπολλα άλλα. Ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, ο μικρότερος αδελφός του Γέρου του Μωριά, και πέντε παλλικάρια μαζί του σκοτώθηκαν από τους Τούρκους την 1η Φεβρουαρίου του 1806 ύστερα από προδοσία των καλόγερων της Μονής Παναγίας των Αιμυαλών στην οποία είχαν πάει οι ήρωες γυρεύοντας καταφύγιο. Οι Τούρκοι τους έκοψαν τα κεφάλια, τα έμπηξαν σε κοντάρια και τα περιέφεραν στην Δημητσάνα, στο Ζυγοβίστι και στην τρίπολη όπου και τα κρέμασαν στον μεγάλο πλάτανο της πόλης.

Ο αδελφός του, ο Γέρος του Μωριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μετά την άλωση της Τριπολιτσάς, έβαλε και έκοψαν τον πλάτανο αυτό γιατί με αρκετό αίμα της γενηάς του ήταν ποτισμένος, όπως είπε. Ο Κατσαντώνης, ο αητός της Ρούμελης, και ο αδελφός του Χασιώτης, μαζί με άλλα πέντε παλλικάρια προδόθηκαν από τον καλόγηρο Καρδερίνη εις εκτέλεσιν την (sic) αφοριστική εγκυκλίου του Πατριαρχείου. Τριακόσιοι Τούρκοι τους επαρετήθησαν (επετέθησαν). Τα παλλικάρια σκοτώθησαν. Τα αδέλφια παραδόθηκαν στον αλή-Πασά Ιωαννίνων όπου και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Κατακρεουργήθηκαν.

Είναι επίσημη ιδεολογία η θέση του νέου ελληνικού κράτους πως η εκκλησία διέσωσε τον ελληνισμό, την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ωστόσο ο μελετητής της ιστορίας διαπιστώνει ότι, κατά την διάρκεια του οθωμανικού ζυγού, η ιεραρχία της Ορθόδοξης εκκλησίας ακολούθησε μια πολιτική που κρατούσε αμόρφωτο και υποταγμένο στους Τούρκους τον ελληνικό λαό. Ο μύθος του Κρυφού Σχολείου και η υποτιθεμένη (sic) προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου καταρρέουν μέσα από αδιάψευστα καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα και κείμενα. Τα ίδια αυτά ιστορικά στοιχεία υποδεικνύουν ως μοναδικό μοχλό πίεσης προς την πολυπόθητη ελευθερία των υποδουλωμένων Ελλήνων και της παιδεία (sic) τους τον ηρωϊσμό και την αυταπάρνηση των ξενημένων (ξενητεμένων;) Ελλήνων διαφωτιστών, οι οποίοι με την συστηματική σπουδή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας βάλθηκαν να ξυπνήσουν και τους υπόδουλους. Θα επικαλεσθώ τον αρχιστρατηγό (sic) της επανάστασης Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος σε ομιλία του στα παιδιά του γυμνασίου της Αθήνας, τον Νοέμβρη του 1838, επισήμανε: «Ο Σουλτάνος διόρισε έναν βιτσερέ, δηλαδή ως αντιβασιλέα, έναν Πατριάρχη και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο Σουλτάνος». Το καλύτερο μέρος των πολιτών, μη υποφέροντας τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση. Και αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός …….. (ελίγνευε) καί επτώχαινε. Εις αυτή την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι.

Ο Κούμας σχολιάζοντας το κυνήγι των διαφωτιστών από την Εκκλησία, γράφει ότι εκείνους τους χρόνους και μόνη η διδασκαλία των μαθηματικών εθωρείται ως πηγή της αθεΐας, της οποίας πρώτον αποτέλεσμα ήτον η κατάργηση της νηστείας. Τον Κούμα επιβεβαιώνει η εγκύκλιος που εξέδωσε ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Δ’ και η Ιερά Σύνοδος το 1819: Η Εκκλησία καταδικάζει τις επιστήμες διότι αποσπούσαν τους υπόδουλους Έλληνες από τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις, όπως η νηστεία, οι δε δάσκαλοι που διδάσκανε τιςθετικές επιστήμες θεωρούνταν από τους ιεράρχες «διεφθαρμένα ανδράρια». …..

[Φωνές διαμαρτυρίας από το ακροατήριο…..]

Μετά την απελευθέρωση του πρώτου τμήματος της Ελλάδος, ο Οικουμενικός Θρόνος συνεχίζει τις φιλότιμες προσπάθειές του δια την δια της εκκλησίας επαναφοράν εις υποταγήν των πληθυσμών της κάτω ελευθέρας Ελλάδος. Ο πατριάρχης………………

[Οι φωνές διαμαρτυρίας αναγκάζουν την ομιλήτρια να διακόψει].