ΜΑΡΙΟΥ ΒΕΡΕΤΤΑ: “Γιώργος Φωτεινός - Ο σκηνοθέτης των Προμηθείων”
Δημοσιεύθηκε από 12thespis στο Αύγουστος 28, 2008
Προδημοσίευση από το 5ο τεύχος του περιοδικού Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ, που θα κυκλοφορήσει στις 15 Σεπτεμβρίου 2008.
Η συνέντευξη δόθηκε στον εκδότη του περιοδικού, Μάριο Βερέττα, που παραχώρησε και το δικαίωμα πρόδημοσίευσης.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Όλοι θαυμάσαμε φέτος την αλλαγή στην παράσταση των Προμηθείων, όπου ο σκηνοθέτης, ως άλλος μυσταγωγός ανέλαβε να αφηγηθεί σε πρώτο πρόσωπο τα πάντα και κάθε τόσο οι ερασιτέχνες ηθοποιοί να παριστάνουν τα λόγια του. Έτσι ο σκηνοθέτης αναδείχθηκε σε μυσταγωγό, ιερέα, καθοδηγητή στην Ελληνική μυθική κοσμοθεωρία.
Επιπλέον κατάφερε να κινήσει με θαυμαστό τρόπο τα πλήθη. Είκοσι – τριάντα ηθοποιοί μπαινοβγαίνανε στην υπαίθρια σκηνή υλοποιώντας με την παρουσία και την κίνησή τους, τα λεγόμενα του αφηγητή μυσταγωγού, μέχρι που τελικά παρέσυραν τις εκατοντάδες των θεατών σε μια διονυσιακή ευωχία.
Φίλε Γιώργο, πού οφείλεται η φετινή επιτυχία;
Φ: Όλα προέκυψαν από την εμπειρία των προηγούμενων ετών. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ευχαριστημένος από πρόπερσι κι από πέρσι και γι’ αυτό το αλλάξαμε. Φέτος νομίζω βρήκαμε το στίγμα.
Έχεις σπουδάσει θέατρο; Έχεις θεατρική παιδεία;
Φ: Ναι, ξεκίνησα από τα… βαθιά. Μπήκα κατευθείαν σε επαγγελματικό θίασο, του Νίκου Καμπέρ, ο οποίος τα τελευταία χρόνια υποδύεται τον Ωκεανό στα Προμήθεια.*1
Από τον Νίκο Καμπέρ ξεκίνησα και έμαθα τα πρώτα πράγματα. Προηγουμένως είχα μόνον την έφεση. Δεν είχα καμία εμπειρία. Αλλά ξεκινώντας έμαθα κι έχω την τάση να απορροφώ εικόνες, καταστάσεις κλπ.
Και τι δουλειά κάνεις για να ζεις;
Φ: Δουλεύω σε μια διαφημιστική εταιρία, κειμενογράφος. Πολλά χρόνια..
Και με τα Προμήθεια; Πώς ήρθες σε επαφή;
Γ. Αγρόδιος (αριστερά), Μ. Σαραλής - Ηράκλειτος (μέσον), Τρ. Ολύμπιος (δεξιά)
Φ. Μέσω του Απόλλωνα. Με γνώριζε ο Αγρόδιος. Είμαστε παιδικοί φίλοι. Είχα πάει στον Απόλλωνα μερικές φορές, τους είχα καλέσει σε μερικές παραστάσεις που έδινα, ερχόντουσαν, σπάγαμε πλάκα, τους άρεσε, και κάποια στιγμή μου λέει ο Γιώργος ο Αγρόδιος, θέλουμε να αναλάβεις τα Προμήθεια… Στο μεταξύ είχα πάει στα Προμήθεια το 2002. Είχα ήδη μιαν εικόνα περί τίνος επρόκειτο… Του κόσμου κυρίως. Ήταν κόσμος ιδιαίτερος θα έλεγα… Έτσι όταν ανέλαβα το 2005, έφτιαξα έτσι το δρώμενο ώστε να ξέρω ότι θα αγγίξει. Το θεώρησα μεγάλη ευθύνη αλλά και μεγάλη πρόκληση… Αυτό που προσπάθησα από την αρχή ήταν να συγκεράσω αφενός αυτό που κάνατε εσείς και ο Τρύφων, ώστε να μην υπάρχει διαφορά. Αυτό λοιπόν που ξεκινήσατε εσείς ήταν μια προσπάθεια μυσταγωγίας. Αυτό λοιπόν προσπάθησα να συγκεράσω όσο γίνεται πιο αρμονικά με θεατρικό δρώμενο. Αυτό την πρώτη χρονιά το πετύχαμε στο περίπου. Κι έτσι συνέχισα να κινούμαι, με τη διαφορά ότι τα επόμενα δύο χρόνια θεωρήσαμε ότι έπρεπε να υπερβούμε την μέχρι τότε κατάσταση…
Στο είχα γράψει κι εγώ αυτό, στο Β τεύχος του περιοδικού Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ, ότι το ζητούμενο για την βελτίωση των Προμηθείων ήταν η αναθεώρηση του κειμένου του Τρύφωνα… Έχω λοιπόν τη γνώμη ότι αυτό που έκανες φέτος προσεγγίζει το τέλειο. Ένας αφηγητής μυσταγωγός που εισάγει τους θεατές στο μύθο, και γύρω του οι ηθοποιοί που παριστάνουν τα λεγόμενά του… Αυτό άρεσε πάρα πολύ!..
Φ: Κι εγώ το διαπίστωσα. Μετά την παράσταση οι άνθρωποι, αντί να μου λένε όπως συνήθως “μπράβο” ή “συγχαρητήρια”, μου έλεγαν “σ’ ευχαριστώ ”. Κι αυτό ήταν κάτι που με συγκίνησε. Οπότε αυτός φαίνεται πως είναι τελικά ο δρόμος για την μυσταγωγία. Έπρεπε ωστόσο να προηγηθεί η εμπειρία των δύο προηγούμενων ετών (2006 - 2007) για ν’ αρχίσουμε να προσανατολιζόμαστε… Έτσι του χρόνου θα συνεχίσουν τα Προμήθεια ακάθεκτα πλέον.
Ποιοι συνέβαλαν ιδιαίτερα στην φετινή επιτυχία;
Τα κορίτσια του Χορού
Φ: Η μεγαλύτερη τιμή αξίζει στα κορίτσια του Απόλλωνα, που έχουν αποκτήσει μια τέτοια εμπειρία από το δρώμενο, ώστε μόνα τους κινούν τα πράγματα. Ξέρουν πώς να κινηθούν, ξέρουν πώς να βαδίσουν, ξέρουν πώς να χορέψουν κι όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν. Και χάρη σ’ αυτές σώζεται το θέαμα, διότι οι πρόβες δυστυχώς είναι πολύ λίγες. Ενώ δεν γίνεται καμία απολύτως πρόβα φωτισμού, κι αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Υπεύθυνος φωτισμού είναι ο Περσέας, που κάνει ό,τι μπορεί ο άνθρωπος.
Ο Γεώργιος Αγρόδιος ως Προμηθεύς
Από την άλλη ο Γιώργος ο Αγρόδιος που υποδύεται τον Προμηθέα είναι επικούρειος. Ένας απίστευτα σεμνός άνθρωπος. Έχει ένα πολύ καλό παράστημα για τον ρόλο του Προμηθέα. Είναι επιπλοποιός στο επάγγελμα και μέχρι πρόσφατα κατασκεύαζε τις λύρες τις αρχαϊκές που δίναμε σαν δώρο. Παράλληλα είναι εξαιρετικά μορφωμένος. Κατέχει άριστα όλη τη λογοτεχνία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, καθώς και τους θεωρητικούς της ψυχολογίας. Διαθέτει μια θαυμάσια μνήμη. Συγκρατεί ό,τι διαβάζει. Γνωρίζει απέξω ολόκληρες φράσεις από αρχαίους συγγραφείς. Είναι ομολογουμένως ο καλύτερος Προμηθέας που έχει προκύψει μέχρι στιγμής. Είναι ο άνθρωπος που τη μια στιγμή μαστορεύει ή κουβαλάει και την επόμενη σου κάνει μια διάλεξη για τον Επίκουρο. Είναι επίσης ο άνθρωπος που σε στιγμές έντασης ηρεμεί με τον τρόπο του τα πνεύματα.
Ποιοι φτιάχνουν τα κουστούμια;
Ο Στέλιος Αθανασιάδης
Φ: Ο Στέλιος Αθανασιάδης και η γυναίκα του η Βούλα. Ο Στέλιος είναι η ψυχή των Προμηθείων. Δουλεύει διακριτικά, στην αφάνεια. Κάνει ακόμη και τον τροχονόμο για τα αυτοκίνητα των επισκεπτών. Φέτος ήταν ο τελετάρχης. Χάρη στον Στέλιο πήγαν τόσο καλά τα Προμήθεια. Αυτός μας εξασφάλισε όλη την υποδομή. Κι επιπλέον ξέρει με τον «διονυσιακό χορό» να ξεδίνει.
Τα κουστούμια τα ράβει όλα η Βούλα. Δεν έχει πάρει ποτέ για τη δουλειά της χρήματα, και τα ράβει όλα στα μέτρα μας. Ενώ τα υφάσματα τα πληρώνει ο Στέλιος. Χάρη στη Βούλα και τον Στέλιο κατορθώσαμε πλέον σήμερα να έχουμε απόθεμα κοστουμιών.
Όλα τα άλλα τα πληρώνει ο Γιώργος Παχτίτης. Ο Ζήνων ο Ράμος*2 έκανε την ταινία Μεγαλέξανδρος και πικράθηκε πολύ που δεν του την πήρε η ΕΡΤ. Πήγε λοιπόν ο Παχτίτης και του αγόρασε όλα τα σκεύη για τον Απόλλωνα. Και επιπλέον κάθε χρόνο συνεισφέρει οικονομικά στα Προμήθεια, σε μεγάλο βαθμό.
Κι αυτό δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει. Πρέπει να μπούνε χορηγοί, και ο Παχτίτης να τιμηθεί ως κανονικός χορηγός και να προβάλλεται.
Τι γνώμη έχεις για τον χώρο των Προμηθείων; Να παραμείνει ο ίδιος ή να αλλάξει; Εγώ προσωπικά έχω υποστηρίξει ότι θα μου άρεσε να βρεθεί κάποιος καλύτερος χώρος.
Φ: Δεν έχω άποψη προς το παρόν. Εάν αποφασίσουμε δραστηριότητες που να απαιτούν μεγαλύτερο χώρο, ας τον αναζητήσουμε. Δεν είμαι υπέρ της αλλαγής χώρου αλλά ούτε και κατά.
Ο δρόμος είναι στενός. Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν 1 και 2 χιλιόμετρα από εκεί που έχουν παρκάρει μέχρι να φτάσουν στα Προμήθεια.
Φ: Αυτό είναι ένα ζήτημα. Ήδη έχουμε πει να ψάξουμε και για άλλους χώρους. Υπάρχουν κι άλλοι χώροι. Μας έχουν προτείνει. Υπάρχουν ενδεχομένως και δήμοι που ενδιαφέρονται.
Δεν κάνει πάντως εντύπωση πως ο δήμος Λιτοχώρου μετά από 13 χρόνια, μάλλον αδιαφόρησε κι ήταν φέτος για πρώτη φορά που ζήτησε διαφημιστικά έντυπα να μοιράζει, επειδή ο κόσμος του τα ζητούσε;
Φ: Εμείς θα μιλήσουμε στον δήμο φέτος, τώρα κοντά, θα εκθέσουμε στο δήμαρχο τα ζητήματα, θα υπογραμμίσουμε την προσφορά μας στην περιοχή, θα κάνουμε μια κουβέντα… Πάντως ούτε εγώ ούτε άλλοι βλέπουν αρνητικά την περίπτωση αλλαγής χώρου.
Τόσο όμορφη δουλειά, όπως η φετινή παράσταση, δεν είναι κρίμα να μένει μόνον για τους θεατές των Προμηθείων;
Φ: Αυτή η σκέψη άρχισε να μας απασχολεί. Το γεγονός ότι δεν βγήκαμε πουθενά αλλού οφείλεται στην μέχρι τώρα εσωστρέφεια αυτού του χώρου. Από εδώ κι εμπρός, θεωρούμε, και το βάζουμε μπροστά, να ξεφύγει ο χώρος αυτός από την εσωστρέφειά του. Για παράδειγμα, λέμε από φέτος να ξεκινήσουμε τελετές της φθινοπωρινής Ισημερίας και της εαρινής, να το κάνουμε δηλαδή εδώ στην περιοχή μας, στη Θεσσαλονίκη. Σκεφτόμαστε είτε στο Σέιχ Σου είτε επάνω στον Χορτιάτη. Αυτές οι τελετές θα γίνονται στους ανάλογους χώρους. Μιλάω για ξέφωτα στο δάσος. Τις τελετές αυτές θα τις συνδέσουμε με το οικολογικό πρόβλημα και θα καλέσουμε τους πάντες. Κυρίως τους οικολόγους, που κατέχουν εδώ στη Θεσσαλονίκη μια πανελλήνια πρωτιά. Θα καλέσουμε λοιπόν οικολογικές και πολιτιστικές ομάδες γι αυτές τις τελετές που συνδέονται άμεσα με το οικολογικό ζήτημα. Την πρώτη χρονιά βέβαια μπορεί να είμαστε εμείς κι εμείς. Τη δεύτερη θα έρθουν περισσότεροι. Την τρίτη θα είναι πολύ κόσμος… Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να πάψουν να βγαίνουν κάποιοι από εμάς ντε και καλά με το λάβαρο το αντιθρησκευτικό (προς το επίσημο σημερινό δόγμα). Τούτο δεν σημαίνει ότι απεμπολούμε κάτι από τα πιστεύω μας. Ο στόχος είναι να προβάλλουμε τις δικές μας αντιλήψεις χωρίς να επιδιώκουμε τη διαμάχη με κανέναν. Αυτό σχετίζεται με το προηγούμενο που λέγαμε: Εξωστρέφεια! Στροφή προς την κοινωνία!..
Συμφωνώ απόλυτα. Ίσως μάλιστα χρειάζεται να αλλάξει ο όρος «τελετή» με τον όρο «γιορτή»…
Ο γάμος Στεριανού και Πηνελόπης
Φ: Καμιά αντίρρηση. Καμιά φορά οι λέξεις κουβαλάνε κάποιο ιδιαίτερο βάρος. Υπάρχουν για όλα εναλλακτικές επιλογές… Πάντως έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε… Μπορούμε να κάνουμε αυτές τις γιορτές της Ισημερίας. Μέχρι πέρσι είχαμε ορισμένες αμφιβολίες, τώρα πλέον καμία. Παράδειγμα η περίπτωση του Στεριανού και της Πηνελόπης. Ήρθαν όμως από την Αμερική στην Ελλάδα, από λάθος, μια εβδομάδα μετά τα Προμήθεια στα οποία ήθελαν να τελέσουν τους γάμους τους. Ήταν απογοητευμένοι. Σκεφτήκαμε να ανταπεξέλθουμε στην πρόκληση και να οργανώσουμε το γάμο τους αλλού. Και το οργανώσαμε μέσα σε μια εβδομάδα επειδή διαθέταμε την ανάλογη εμπειρία. Η εκδήλωση πέτυχε απόλυτα και οι άνθρωποι έφυγαν ενθουσιασμένοι. Έτσι αποφασίσαμε από εδώ και στο εξής να βγάζουμε στη δημοσιότητα οτιδήποτε κάνουμε… Τα μέλη του Απόλλωνα μέχρι τώρα αποφεύγανε τη δημοσιότητα, επειδή δεν ήξεραν από αυτά τα κόλπα. Είναι άξιοι άνθρωποι που ξέρουν να εργάζονται φιλότιμα και αποδοτικά αλλά αγνοούν τις δημόσιες σχέσεις. Δεν ήξεραν πώς να προβάλουν τη δουλειά τους… Γι αυτό αποφασίσαμε στο εξής ό,τι γίνεται να το προβάλλουμε. Γιατί με την προβολή δίνεις κουράγιο και στους υπόλοιπους που είναι λίγο έξω λίγο μέσα στο χώρο, που είναι μπερδεμένοι…
Τι έχεις να προτείνεις για τη βελτίωση των Προμηθείων;
Φ: Νομίζω ότι αντί για τη γνωστή «επιτροπή» χρειάζεται πλέον να δημιουργηθεί ένας σύλλογος, τα μέλη του οποίου να εκλέγουν αυτούς που θα επιλαμβάνονται τα των Προμηθείων. Διότι διαπίστωσα γι άλλη μια φορά φέτος ότι πολύς κόσμος μπορεί και θέλει να συμμετάσχει σ’ αυτή τη διοργάνωση. Αυτός ο σύλλογος λοιπόν πρέπει να είναι ανοιχτός ώστε να μπορεί ο καθένας να συμμετάσχει. Να γίνει δηλαδή μια συλλογική διαδικασία. Έτσι ξεφεύγουμε από μια «επιτροπή ιθυνόντων» και περνάμε σε μια συλλογική διεργασία, όπου τα πράγματα τα αναλαμβάνουν όλοι όσοι συμμετέχουν. Στις δημοκρατικές διαδικασίες έχουν όλοι και δικαιώματα και υποχρεώσεις. Και με τη μορφή ενός συλλόγου διασφαλίζονται οι δημοκρατικές διαδικασίες… Επιπλέον αυτός ο Σύλλογος να αναλάβει πέραν από τα Προμήθεια και τις Ισημερίες και τις άλλες ανάλογες εκδηλώσεις.
Τι μορφή θα έχουν αυτές οι ανάλογες εκδηλώσεις; Θα είναι ίδιες με τα Προμήθεια;
Φ: Η Φθινοπωρινή Ισημερία που λέμε, μπορεί να είναι ένα θέαμα που να σχετίζεται με τον μύθο της Γαίας κι έτσι να εξυπηρετεί την οικολογική διάσταση που θέλουμε να δώσουμε. Στο κάτω κάτω για την λατρεία της Φύσης μιλάμε. Αυτή είναι η δική μας προσέγγιση.
Saturday 30 August 2008
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΑΙΟΘΡΗΣΚΟΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
Την Κυριακή 31 Αυγούστου του 2008, τη 12η μεσημβρία, οι Έλληνες Αρχαιόθρησκοι, ιερείς και πολίτες -αλλά και όσοι αισθάνονται Έλληνες- θα ανέβουν στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης για να τελέσουν ιεροπραξία προς τιμήν της Θεάς Αθηνάς Παλλάδος - Προμάχου, με σκοπό την προστασία των ιερών της Ακρόπολης. Η ιεροπραξία έχει χαρακτήρα αποτροπαϊκό (αποτροπής του κακού) και αποτελεί ιερή, δηλαδή ειρηνική και φιλοσοφική καταγγελία - διαμαρτυρία για την αποκαθήλωση των ιερών της Ακροπόλεως και τη μετατροπή των δομικών στοιχείων των Ναών σε “κινητά” μνημεία, τα οποία παραδίδονται έρμαια στη γυάλινη, και ξένη, και εχθρική προς τον ελληνικό λαό και την Ιστορία του “κηδεμονία” του νέου μουσείου.
Καταγγέλλουμε, λοιπόν, στον ελληνικό λαό ότι τελούμε υπό κατοχήν μιας ψευδο-“πολιτιστικής” ολιγαρχίας - οικονομοκρατίας, επικίνδυνης και βαθύτατα διεφθαρμένης, που τα πρώτα μιασματικά αποστήματά της, αποκαλυπτόμενα, δηλητηρίασαν ήδη τον εθνικό μας βίο μέσα από την πρόσφατη υπόθεση Ζαχόπουλου. Κι όπως κι εκείνος μάς είχε απέναντι, έτσι θα μας έχουν και οι “επίγονοί του”, οι παραπολιτισμικοί “κλώνοι του”!
Ίτε, παίδες Ελλήνων! Ελευθερούτε πατρίδα!
Νυν υπέρ πάντων αγών!
Υπέρ βωμών και εστιών…
ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΑΠΑΝΤΕΣ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΥΤΟ ΘΕΜΑ
Στις 22/5/2008 ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ ξεκίνησε το δικό του αγώνα για τη διάσωση του προπύργιου του διαχρονικού Ελληνισμού, του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, τι λένε οι αρχαιολόγοι σχετικά με τον κίνδυνο που απειλεί τον μεγαλύτερο και ιερότερο πνευματικό και πολιτισμικό θησαυρό της Ελλάδος.
Ας διαβάσουμε τι γράφουν στο σχετικό δελτίο τύπου:
“Η αποκοπή του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως από τον Αρχαιολογικό χώρο του Ιερού Βράχου, μνημείου της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και υψίστου συμβόλου του ελληνικού έθνους, με τον οποίο άρρηκτα συνδέεται, είναι θεσμικά και λειτουργικά απαράδεκτη, υπονομεύει το αίτημα των Ελλήνων για επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα και αντίκειται στην ουσία του άρθρου 24 του Συντάγματος.”
Μας κοροϊδεύουν, Έλληνες, ότι δήθεν ενδιαφέρονται για τα λεγόμενα “ελγίνεια” και την επιστροφή τους στην πατρίδα. Και οι πράξεις τους το επιβεβαιώνουν, καθώς ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν κι άλλα… κι άλλα… ΟΛΑ, αν το καταφέρουν! Και μπροστά στο σκοπό τους δεν υπολογίζουν ούτε Σύνταγμα, ούτε νόμο, ούτε όσιο, ούτε ιερό!
Εύγε, λοιπόν, στο ΣΥΛΛΟΓΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ που αποφάσισε να αντιδράσει με κάθε τρόπο εναντίον αυτής της καταφανούς υπονόμευσης του δημόσιου χαρακτήρα της προστασίας της αρχαιολογικής μας κληρονομιάς. Έτσι, στις 9/6/2008 ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ απέρριψε ομόφωνα τη μετατροπή του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως σε ΝΠΔΔ (Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου), εξηγώντας στο αντίστοιχο δελτίο τύπου μεταξύ άλλων και τα εξής:
“Η μετατροπή αρχαιολογικών μουσείων σε ΝΠΔΔ έχει ως πρότυπο τη λειτουργία των μεγάλων μουσείων του εξωτερικού (Λούβρο, Βρετανικό, Μητροπολιτικό Νέας Υόρκης). Αυτή όμως είναι μία εντελώς ατυχής προσπάθεια εξομοίωσης, καθώς τα τελευταία προέκυψαν κάτω από εντελώς διαφορετικές ιστορικές συνθήκες και εξυπηρετούν πολύ διαφορετικούς στόχους. Αποτελούμενα από ανομοιογενείς συλλογές θησαυρών, έργων τέχνης και αρχαίων αντικειμένων από όλα τα μέρη του κόσμου, που αποκτήθηκαν συχνά με αθέμιτους τρόπους και είναι αποκομμένα από τα ιστορικά πολιτισμικά τους συμφραζόμενα, τα μουσεία αυτά, που γεννήθηκαν στο πλαίσιο της αποικιοκρατικής αντίληψης του 19ου αι. είναι σήμερα περισσότερο ή λιγότερο ιδιωτικοί οργανισμοί με στόχο κυρίως το κέρδος. Αντίθετα τα ελληνικά μουσεία που δημιουργήθηκαν για να στεγάσουν μνημεία της εθνικής παράδοσης, οφείλουν να εξυπηρετούν τη διαδικασία της αυτοσυνειδησίας και της διαρκούς επιμόρφωσης των πολιτών της χώρας μας αλλά και του κόσμου…Άλλωστε, το συγκριτικό πλεονέκτημα των ελληνικών αρχαιολογικών μουσείων είναι ακριβώς το γεγονός ότι υποστηρίζονται από τα ανεξάντλητα και συνεχώς ανανεούμενα αποθέματα ευρημάτων που εξασφαλίζουν κυρίως οι πολυάριθμες σωστικές ανασκαφές… Τα παραπάνω ισχύουν κατ’ εξοχήν για το μουσείο της Ακροπόλεως, το οποίο δε νοείται να λειτουργεί ξεκομμένο από τον αρχαιολογικό χώρο. Σύμφωνα με τη σύγχρονη μουσειακή αντίληψη, μουσείο είναι ολόκληρος ο χώρος με τα κινητά ευρήματα και τα ακίνητα μνημεία του, που αποτελεί ένα ενιαίο ιστορικό και πολιτισμικό σύνολο.”
Στο ίδιο δελτίο τύπου τίθενται τα εύλογα ερωτήματα: “Ποιος και πώς θα διαχειρίζεται τα νέα ευρήματα που θα προκύπτουν στο μέλλον; - Ποιος θα αποφασίζει πότε και ποια νέα ευρήματα θα εκτεθούν;” και καταδεικνύεται ότι με το νέο Μουσείο Ακροπόλεως δημιουργείται: “ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός διαχείρισης, όπου εξαφανίζεται η κυρίαρχη λειτουργία του Μουσείου ως χώρου παιδείας, αναψυχής και πολιτισμού μέσω της ανάδειξης των μνημείων, χάριν μιας στείρας οικονομιστικής αντίληψης”, ενώ καταγγέλλεται με παρρησία ότι: “η ιδέα της πώλησης ή της ανταλλαγής έργων τέχνης (!!!) από τα περιεχόμενα του συγκεκριμένου μουσείου, που προφανώς δεν είναι άλλα από τα ευρήματα του Ιερού Βράχου… αντιβαίνει όχι μόνο στο Σύνταγμα, αλλά και στο κοινό αίσθημα όλων των Ελλήνων.”
Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ ζήτησε επίσης τη γνώμη του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος σχετικά με το εν λόγω Μουσείο και τη “νομική μορφή” του. Η απάντηση του δρα Καραμανώφ, μέλους του Δ.Σ. του Επιμελητηρίου, είναι αποκαλυτική και ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει και τα εξής:
“Το μεν Κράτος έχει τη γενική εκ του Συντάγματος αρμοδιότητα για την επιδίωξη δημοσίων σκοπών χάριν του δημοσίου συμφέροντος… Σε καμία όμως περίπτωση το ΝΠΔΔ δεν ταυτίζεται με το Κράτος… Για το λόγο αυτό δεν επιτρέπεται η ανάθεση σε ΝΠΔΔ εν λόγω ή εν μέρει αρμοδιοτήτων οι οποίες κατά το Σύνταγμα πρέπει να ασκούνται από το ίδιο το Κράτος. Αυτό έχει κριθεί από τη νομολογία του Σ.τ.Ε. (Συμβούλιο της Επικρατείας)…” Και διευκρινίζεται πιο κάτω: “Μεταξύ των αρμοδιοτήτων που, κατά ρητή συνταγματική επιταγή, ανήκουν αποκλειστικώς στο Κράτος είναι και η προστασία του πολιτιστικού περιβάλλοντος και των στοιχείων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς (άρθρο 24)…” Κι αυτό γιατί… “τα υλικά στοιχεία της Ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, κινητά και ακίνητα, τα ‘έργα των προγόνων του ελληνικού λαού’, όπως προσφυώς τα χαρακτήρισε ο πρώτος Αρχαιολογικός Νόμος του 1834, δεν είναι απλώς δημιουργήματα μοναδικής ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας με παγκόσμια ακτινοβολία. Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ότι αποτελούν προϊόντα του γηγενούς ελληνικού πολιτισμού…” Όπως γηγενής είναι και η πατρώα θρησκεία για την οποία δημιουργήθηκαν και την οποία εμείς σήμερα εκφράζουμε ως ζώντες και παρόντες ιερείς και πολίτες Έλληνες Αρχαιόρθησκοι. Αποφαίνεται, λοιπόν, ο δρ. Καραμανώφ ότι: “η απάντηση στο ερώτημα αν είναι κατά το Σύνταγμα επιτρεπτή η μετατροπή των Ελληνικών Μουσείων σε ΝΠΔΔ είναι αρνητική”, επειδή “αποτελούν προέκταση των αρχαιολογικών χώρων”.
Ούτως ή άλλως, όπως αναφέρει ο δρ. Καραμανώφ: “Η διοίκηση και διαχείριση ενός ή περισσοτέρων εκ των ως άνω αντικειμένων αρμοδιότητος ΥΠ.ΠΟ. δεν μπορεί να αποσπασθεί κατά τόπον (λ.χ. Αρχαιολογικός χώρος Δελφών ή Ολυμπίας)…” Και ο κίνδυνος της “απόσπασης” και εξαφάνισης των ιερών και των οσίων των Ελλήνων δεν είναι πλέον προ των πυλών, αλλά εμπράγματος και ενσαρκωμένος. Όπως καταγγέλλει η Ακαδημία Αθηνών, ήδη έχουν μονίμως (!!!) παραχωρηθεί -δηλαδή, έχουν δοθεί χωρίς αντάλλαγμα, έχουν χαριστεί!- αρχαιολογικοί θησαυροί της Ολυμπίας σε ένα (ποιο, αλλήθεια;;;) αθλητικό μουσείο των Ολυμπιάδων στην Ελβετία! Και καταγγέλλεται επίσης ότι ετοιμάζεται έκθεση 19 εκλεκτών έργων του 5ου και 4ου αι. π.α.χ.χ. -τα οποία δε διαλέγουμε καν εμείς, οι “άλλοι” τα “διαλέγουν”!- στη National Gallery της Νέας Υόρκης. Ανάμεσά τους… μετόπη από τον Παρθενώνα και θωράκιο από το Ναό της Απτέρου Νίκης του Ιερού Βράχου! Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Έλγιν, δηλαδή! Αίσχος τους!
Αλλά γιατί γίνονται όλα αυτά; Ορθότατα υποδεικνύεται -τύχη αγαθή- από την Ακαδημία Αθηνών το πραγματικό βάθος αυτής της ύπουλης, μυστικής και έντεχνα μεθοδευμένης διαρπαγής της ιερής κληρονομιάς μας: “Η προβαλλόμενη σύνδεση της παροχής αυτής προς μουσειακούς οργανισμούς (του εξωτερικού) με αντιπαροχή την προστασία (;;;) των εθνικών μας συμφερόντων, δεν είναι πλέον επιτρεπτή… Η παρούσα διεθνής συγκυρία το επιβεβαιώνει… Άλλωστε, η πολιτική κατάσταση στην περιοχή μας επιδεινώνεται σταδιακά και οι διαθέσεις των διαφόρων μεγάλων ‘φίλων’ απέναντί μας με τον καιρό αλλοιώνονται δυσάρεστα, σε ρυθμό αντιστρόφως ανάλογο με την προθυμία μας να φανούμε ευχάριστοι.”
Επιτέλους, το είπαν! Βρήκαν το θάρρος και εύγε τους!
Μπορεί, βέβαια, ο γενικός γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας ακαδημαϊκός Βασίλειος Πετράκος να μην παίρνει ανοικτά θέση περί της “αισθητικής” του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως, αυτού του κατά γενική ομολογία απίστευτου κτιριακού τερατουργήματος, που προσβάλλει αυτήν ακριβώς την πολιτιστική μας κληρονομιά, από τη στιγμή που α/ κατέστρεψε με την κατασκευή του… την ιστορία μας (!), στέλντοντας στη λήθη μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλευρές της Αρχαίας Αθήνας και β/ δε διαθέτει κανένα κλασικό αρχιτεκτονικό στοιχείο και αποτελεί έναν απαράδεκτο οπτικά, έναν κακάσχημο γυάλινο κύκλωπα καταμεσής στο όμορφο ιστορικό κέντρο της πόλεως την Αθηνών. Ο κ. Πετράκος, όμως, έχει απέραντο δίκιο όταν καταφέρεται εναντίον του ανοσιουργήματος της μεταφοράς των ιερών μας αντικειμένων από την Ακρόπολη στο Μουσείο αυτό της ντροπής: Τα καλλιτεχνήματα εγκατέλειψαν την Ακρόπολη μέσα σ’ έναν ορυμαγδό διαφημιστικής υστερίας για το χώρο του μουσείου, για τα διάφανα δάπεδά του, για τον τρόπο εκσφενδονισμού των αρχαίων από το Βράχο με τρεις γερανούς…” Αλήθεια, γιατί όλα τα ΜΜΕ πρόβαλλαν με τόσο πάθος και μανία αυτή την υπόθεση του “Μουσείου” και κώφευσαν τόσο μερολητικά απέναντι στις τόσες επίσημες και ανεπίσημες φωνές που βοούσαν περί του αντιθέτου; Γιατί δεν ενημέρωσαν τον ελληνικό λαό για όλα όσα εξυφαίνονται με αφορμή το εν λόγω Μουσείο, το οποίο θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει την ιερή περιουσία του ελληνικού λαού; Αλλά ας δούμε τι άλλο λέει ο κ. Πετράκος: “Αλλά αυτά τα έργα τέχνης, που βρέθηκαν όλα στο Βράχο, δεν είχαν αφήσει το χώμα του από τη στιγμή που γεννήθηκαν. Δεν άφησαν την Ακρόπολη ούτε κατά τον πόλεμο για να κρυφθούν.” Και ο ακαδημαϊκός επισημαίνει τον κίνδυνο που τα απειλεί σήμερα από τους υπευθύνους… “συνεχιστές” του “ευαγούς” έργου του κ. Ζαχόπουλου: “Οι σημερινοί διαχειριστές των αρχαίων φοβάμαι πως τα βλέπουν όπως οι πολιτικοί”. Ανάλγητα, δηλαδή!
Εμείς, οι Έλληνες Αρχαιόθρησκοι, δε θα αφήσουμε τους διαχειριστές να σβήσουν τις μνήμες μας προς χάριν των ποταπών πολιτικών σκοπιμοτήτων της εγχώριας “δημοκρατικώς εμφανιζόμενης” ολιγαρχίας, η οποία παραμένει μία πάγια πληγή στο Νεοελληνικό κράτος. Δε θα επιτρέψουμε στους ιερόσυλους να αποκαθηλώσουν τα ιερά μας, τα οποία, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Λιβάνιος: “είναι τα μάτια των πόλεων”. Και όταν οι πόλεις βγάζουν μόνες τα μάτια τους, τότε, τυφλές καθώς είναι, στις μεγαλύτερες συμφορές εκτίθενται. Κι όσο πιο μεγάλη η ύβρις, τόσο πιο μεγάλο το άγος. Γι’ αυτό, δε θα επιτρέψουμε στους σύγχρονους μιμητές του Ρωμαίου (Βυζαντινού) αυτοκράτορα Αρκαδίου να εφαρμόσουν στα ιερά των Ελλήνων για άλλη μια φορά την ανθελληνική “εντολή”: “ες έδαφον φέρειν”!
Γιατί για μας η Αθηνά Παλλάς -που, ως Πρόμαχο, σε μάχη την καλούμε τώρα- είναι Θεά μας, ο κοσμοσείστης Ποσειδών είναι Θεός μας κι αυτός, μα και η Νίκη είναι επίσης Θεά μας. Και θα δώσουμε αγώνα για τα ιερά μας, ιερά με τα οποία ως θρησκευτές της πατρώας και γηγενούς των Ελλήνων θρησκείας, διατηρούμε δικαιωματικά μόνιμη πνευματική σχέση. Και το δικαίωμά μας αυτό δε θα το εγκαταλείψουμε. Ποτέ!
Ο αγών αρχίζει, λοιπόν, από αυτή την Κυριακή, 31/8/2008, στις 12 το μεσημέρι, και όσοι… Έλληνες, εστέ παρόντες. Νυν υπέρ πάντων αγών!
Για τους ιερείς και τους πολίτες Έλληνες Αρχαιοθρήσκους
Διοδώρα - Ντορέτα Πέππα
Υπεύθυνη ιερατική λειτουργός
Τηλ. Επικοινωνίας: 6939470683
Καταγγέλλουμε, λοιπόν, στον ελληνικό λαό ότι τελούμε υπό κατοχήν μιας ψευδο-“πολιτιστικής” ολιγαρχίας - οικονομοκρατίας, επικίνδυνης και βαθύτατα διεφθαρμένης, που τα πρώτα μιασματικά αποστήματά της, αποκαλυπτόμενα, δηλητηρίασαν ήδη τον εθνικό μας βίο μέσα από την πρόσφατη υπόθεση Ζαχόπουλου. Κι όπως κι εκείνος μάς είχε απέναντι, έτσι θα μας έχουν και οι “επίγονοί του”, οι παραπολιτισμικοί “κλώνοι του”!
Ίτε, παίδες Ελλήνων! Ελευθερούτε πατρίδα!
Νυν υπέρ πάντων αγών!
Υπέρ βωμών και εστιών…
ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΑΠΑΝΤΕΣ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΥΤΟ ΘΕΜΑ
Στις 22/5/2008 ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ ξεκίνησε το δικό του αγώνα για τη διάσωση του προπύργιου του διαχρονικού Ελληνισμού, του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, τι λένε οι αρχαιολόγοι σχετικά με τον κίνδυνο που απειλεί τον μεγαλύτερο και ιερότερο πνευματικό και πολιτισμικό θησαυρό της Ελλάδος.
Ας διαβάσουμε τι γράφουν στο σχετικό δελτίο τύπου:
“Η αποκοπή του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως από τον Αρχαιολογικό χώρο του Ιερού Βράχου, μνημείου της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και υψίστου συμβόλου του ελληνικού έθνους, με τον οποίο άρρηκτα συνδέεται, είναι θεσμικά και λειτουργικά απαράδεκτη, υπονομεύει το αίτημα των Ελλήνων για επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα και αντίκειται στην ουσία του άρθρου 24 του Συντάγματος.”
Μας κοροϊδεύουν, Έλληνες, ότι δήθεν ενδιαφέρονται για τα λεγόμενα “ελγίνεια” και την επιστροφή τους στην πατρίδα. Και οι πράξεις τους το επιβεβαιώνουν, καθώς ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν κι άλλα… κι άλλα… ΟΛΑ, αν το καταφέρουν! Και μπροστά στο σκοπό τους δεν υπολογίζουν ούτε Σύνταγμα, ούτε νόμο, ούτε όσιο, ούτε ιερό!
Εύγε, λοιπόν, στο ΣΥΛΛΟΓΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ που αποφάσισε να αντιδράσει με κάθε τρόπο εναντίον αυτής της καταφανούς υπονόμευσης του δημόσιου χαρακτήρα της προστασίας της αρχαιολογικής μας κληρονομιάς. Έτσι, στις 9/6/2008 ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ απέρριψε ομόφωνα τη μετατροπή του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως σε ΝΠΔΔ (Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου), εξηγώντας στο αντίστοιχο δελτίο τύπου μεταξύ άλλων και τα εξής:
“Η μετατροπή αρχαιολογικών μουσείων σε ΝΠΔΔ έχει ως πρότυπο τη λειτουργία των μεγάλων μουσείων του εξωτερικού (Λούβρο, Βρετανικό, Μητροπολιτικό Νέας Υόρκης). Αυτή όμως είναι μία εντελώς ατυχής προσπάθεια εξομοίωσης, καθώς τα τελευταία προέκυψαν κάτω από εντελώς διαφορετικές ιστορικές συνθήκες και εξυπηρετούν πολύ διαφορετικούς στόχους. Αποτελούμενα από ανομοιογενείς συλλογές θησαυρών, έργων τέχνης και αρχαίων αντικειμένων από όλα τα μέρη του κόσμου, που αποκτήθηκαν συχνά με αθέμιτους τρόπους και είναι αποκομμένα από τα ιστορικά πολιτισμικά τους συμφραζόμενα, τα μουσεία αυτά, που γεννήθηκαν στο πλαίσιο της αποικιοκρατικής αντίληψης του 19ου αι. είναι σήμερα περισσότερο ή λιγότερο ιδιωτικοί οργανισμοί με στόχο κυρίως το κέρδος. Αντίθετα τα ελληνικά μουσεία που δημιουργήθηκαν για να στεγάσουν μνημεία της εθνικής παράδοσης, οφείλουν να εξυπηρετούν τη διαδικασία της αυτοσυνειδησίας και της διαρκούς επιμόρφωσης των πολιτών της χώρας μας αλλά και του κόσμου…Άλλωστε, το συγκριτικό πλεονέκτημα των ελληνικών αρχαιολογικών μουσείων είναι ακριβώς το γεγονός ότι υποστηρίζονται από τα ανεξάντλητα και συνεχώς ανανεούμενα αποθέματα ευρημάτων που εξασφαλίζουν κυρίως οι πολυάριθμες σωστικές ανασκαφές… Τα παραπάνω ισχύουν κατ’ εξοχήν για το μουσείο της Ακροπόλεως, το οποίο δε νοείται να λειτουργεί ξεκομμένο από τον αρχαιολογικό χώρο. Σύμφωνα με τη σύγχρονη μουσειακή αντίληψη, μουσείο είναι ολόκληρος ο χώρος με τα κινητά ευρήματα και τα ακίνητα μνημεία του, που αποτελεί ένα ενιαίο ιστορικό και πολιτισμικό σύνολο.”
Στο ίδιο δελτίο τύπου τίθενται τα εύλογα ερωτήματα: “Ποιος και πώς θα διαχειρίζεται τα νέα ευρήματα που θα προκύπτουν στο μέλλον; - Ποιος θα αποφασίζει πότε και ποια νέα ευρήματα θα εκτεθούν;” και καταδεικνύεται ότι με το νέο Μουσείο Ακροπόλεως δημιουργείται: “ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός διαχείρισης, όπου εξαφανίζεται η κυρίαρχη λειτουργία του Μουσείου ως χώρου παιδείας, αναψυχής και πολιτισμού μέσω της ανάδειξης των μνημείων, χάριν μιας στείρας οικονομιστικής αντίληψης”, ενώ καταγγέλλεται με παρρησία ότι: “η ιδέα της πώλησης ή της ανταλλαγής έργων τέχνης (!!!) από τα περιεχόμενα του συγκεκριμένου μουσείου, που προφανώς δεν είναι άλλα από τα ευρήματα του Ιερού Βράχου… αντιβαίνει όχι μόνο στο Σύνταγμα, αλλά και στο κοινό αίσθημα όλων των Ελλήνων.”
Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ ζήτησε επίσης τη γνώμη του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος σχετικά με το εν λόγω Μουσείο και τη “νομική μορφή” του. Η απάντηση του δρα Καραμανώφ, μέλους του Δ.Σ. του Επιμελητηρίου, είναι αποκαλυτική και ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει και τα εξής:
“Το μεν Κράτος έχει τη γενική εκ του Συντάγματος αρμοδιότητα για την επιδίωξη δημοσίων σκοπών χάριν του δημοσίου συμφέροντος… Σε καμία όμως περίπτωση το ΝΠΔΔ δεν ταυτίζεται με το Κράτος… Για το λόγο αυτό δεν επιτρέπεται η ανάθεση σε ΝΠΔΔ εν λόγω ή εν μέρει αρμοδιοτήτων οι οποίες κατά το Σύνταγμα πρέπει να ασκούνται από το ίδιο το Κράτος. Αυτό έχει κριθεί από τη νομολογία του Σ.τ.Ε. (Συμβούλιο της Επικρατείας)…” Και διευκρινίζεται πιο κάτω: “Μεταξύ των αρμοδιοτήτων που, κατά ρητή συνταγματική επιταγή, ανήκουν αποκλειστικώς στο Κράτος είναι και η προστασία του πολιτιστικού περιβάλλοντος και των στοιχείων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς (άρθρο 24)…” Κι αυτό γιατί… “τα υλικά στοιχεία της Ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, κινητά και ακίνητα, τα ‘έργα των προγόνων του ελληνικού λαού’, όπως προσφυώς τα χαρακτήρισε ο πρώτος Αρχαιολογικός Νόμος του 1834, δεν είναι απλώς δημιουργήματα μοναδικής ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας με παγκόσμια ακτινοβολία. Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ότι αποτελούν προϊόντα του γηγενούς ελληνικού πολιτισμού…” Όπως γηγενής είναι και η πατρώα θρησκεία για την οποία δημιουργήθηκαν και την οποία εμείς σήμερα εκφράζουμε ως ζώντες και παρόντες ιερείς και πολίτες Έλληνες Αρχαιόρθησκοι. Αποφαίνεται, λοιπόν, ο δρ. Καραμανώφ ότι: “η απάντηση στο ερώτημα αν είναι κατά το Σύνταγμα επιτρεπτή η μετατροπή των Ελληνικών Μουσείων σε ΝΠΔΔ είναι αρνητική”, επειδή “αποτελούν προέκταση των αρχαιολογικών χώρων”.
Ούτως ή άλλως, όπως αναφέρει ο δρ. Καραμανώφ: “Η διοίκηση και διαχείριση ενός ή περισσοτέρων εκ των ως άνω αντικειμένων αρμοδιότητος ΥΠ.ΠΟ. δεν μπορεί να αποσπασθεί κατά τόπον (λ.χ. Αρχαιολογικός χώρος Δελφών ή Ολυμπίας)…” Και ο κίνδυνος της “απόσπασης” και εξαφάνισης των ιερών και των οσίων των Ελλήνων δεν είναι πλέον προ των πυλών, αλλά εμπράγματος και ενσαρκωμένος. Όπως καταγγέλλει η Ακαδημία Αθηνών, ήδη έχουν μονίμως (!!!) παραχωρηθεί -δηλαδή, έχουν δοθεί χωρίς αντάλλαγμα, έχουν χαριστεί!- αρχαιολογικοί θησαυροί της Ολυμπίας σε ένα (ποιο, αλλήθεια;;;) αθλητικό μουσείο των Ολυμπιάδων στην Ελβετία! Και καταγγέλλεται επίσης ότι ετοιμάζεται έκθεση 19 εκλεκτών έργων του 5ου και 4ου αι. π.α.χ.χ. -τα οποία δε διαλέγουμε καν εμείς, οι “άλλοι” τα “διαλέγουν”!- στη National Gallery της Νέας Υόρκης. Ανάμεσά τους… μετόπη από τον Παρθενώνα και θωράκιο από το Ναό της Απτέρου Νίκης του Ιερού Βράχου! Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Έλγιν, δηλαδή! Αίσχος τους!
Αλλά γιατί γίνονται όλα αυτά; Ορθότατα υποδεικνύεται -τύχη αγαθή- από την Ακαδημία Αθηνών το πραγματικό βάθος αυτής της ύπουλης, μυστικής και έντεχνα μεθοδευμένης διαρπαγής της ιερής κληρονομιάς μας: “Η προβαλλόμενη σύνδεση της παροχής αυτής προς μουσειακούς οργανισμούς (του εξωτερικού) με αντιπαροχή την προστασία (;;;) των εθνικών μας συμφερόντων, δεν είναι πλέον επιτρεπτή… Η παρούσα διεθνής συγκυρία το επιβεβαιώνει… Άλλωστε, η πολιτική κατάσταση στην περιοχή μας επιδεινώνεται σταδιακά και οι διαθέσεις των διαφόρων μεγάλων ‘φίλων’ απέναντί μας με τον καιρό αλλοιώνονται δυσάρεστα, σε ρυθμό αντιστρόφως ανάλογο με την προθυμία μας να φανούμε ευχάριστοι.”
Επιτέλους, το είπαν! Βρήκαν το θάρρος και εύγε τους!
Μπορεί, βέβαια, ο γενικός γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας ακαδημαϊκός Βασίλειος Πετράκος να μην παίρνει ανοικτά θέση περί της “αισθητικής” του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως, αυτού του κατά γενική ομολογία απίστευτου κτιριακού τερατουργήματος, που προσβάλλει αυτήν ακριβώς την πολιτιστική μας κληρονομιά, από τη στιγμή που α/ κατέστρεψε με την κατασκευή του… την ιστορία μας (!), στέλντοντας στη λήθη μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλευρές της Αρχαίας Αθήνας και β/ δε διαθέτει κανένα κλασικό αρχιτεκτονικό στοιχείο και αποτελεί έναν απαράδεκτο οπτικά, έναν κακάσχημο γυάλινο κύκλωπα καταμεσής στο όμορφο ιστορικό κέντρο της πόλεως την Αθηνών. Ο κ. Πετράκος, όμως, έχει απέραντο δίκιο όταν καταφέρεται εναντίον του ανοσιουργήματος της μεταφοράς των ιερών μας αντικειμένων από την Ακρόπολη στο Μουσείο αυτό της ντροπής: Τα καλλιτεχνήματα εγκατέλειψαν την Ακρόπολη μέσα σ’ έναν ορυμαγδό διαφημιστικής υστερίας για το χώρο του μουσείου, για τα διάφανα δάπεδά του, για τον τρόπο εκσφενδονισμού των αρχαίων από το Βράχο με τρεις γερανούς…” Αλήθεια, γιατί όλα τα ΜΜΕ πρόβαλλαν με τόσο πάθος και μανία αυτή την υπόθεση του “Μουσείου” και κώφευσαν τόσο μερολητικά απέναντι στις τόσες επίσημες και ανεπίσημες φωνές που βοούσαν περί του αντιθέτου; Γιατί δεν ενημέρωσαν τον ελληνικό λαό για όλα όσα εξυφαίνονται με αφορμή το εν λόγω Μουσείο, το οποίο θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει την ιερή περιουσία του ελληνικού λαού; Αλλά ας δούμε τι άλλο λέει ο κ. Πετράκος: “Αλλά αυτά τα έργα τέχνης, που βρέθηκαν όλα στο Βράχο, δεν είχαν αφήσει το χώμα του από τη στιγμή που γεννήθηκαν. Δεν άφησαν την Ακρόπολη ούτε κατά τον πόλεμο για να κρυφθούν.” Και ο ακαδημαϊκός επισημαίνει τον κίνδυνο που τα απειλεί σήμερα από τους υπευθύνους… “συνεχιστές” του “ευαγούς” έργου του κ. Ζαχόπουλου: “Οι σημερινοί διαχειριστές των αρχαίων φοβάμαι πως τα βλέπουν όπως οι πολιτικοί”. Ανάλγητα, δηλαδή!
Εμείς, οι Έλληνες Αρχαιόθρησκοι, δε θα αφήσουμε τους διαχειριστές να σβήσουν τις μνήμες μας προς χάριν των ποταπών πολιτικών σκοπιμοτήτων της εγχώριας “δημοκρατικώς εμφανιζόμενης” ολιγαρχίας, η οποία παραμένει μία πάγια πληγή στο Νεοελληνικό κράτος. Δε θα επιτρέψουμε στους ιερόσυλους να αποκαθηλώσουν τα ιερά μας, τα οποία, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Λιβάνιος: “είναι τα μάτια των πόλεων”. Και όταν οι πόλεις βγάζουν μόνες τα μάτια τους, τότε, τυφλές καθώς είναι, στις μεγαλύτερες συμφορές εκτίθενται. Κι όσο πιο μεγάλη η ύβρις, τόσο πιο μεγάλο το άγος. Γι’ αυτό, δε θα επιτρέψουμε στους σύγχρονους μιμητές του Ρωμαίου (Βυζαντινού) αυτοκράτορα Αρκαδίου να εφαρμόσουν στα ιερά των Ελλήνων για άλλη μια φορά την ανθελληνική “εντολή”: “ες έδαφον φέρειν”!
Γιατί για μας η Αθηνά Παλλάς -που, ως Πρόμαχο, σε μάχη την καλούμε τώρα- είναι Θεά μας, ο κοσμοσείστης Ποσειδών είναι Θεός μας κι αυτός, μα και η Νίκη είναι επίσης Θεά μας. Και θα δώσουμε αγώνα για τα ιερά μας, ιερά με τα οποία ως θρησκευτές της πατρώας και γηγενούς των Ελλήνων θρησκείας, διατηρούμε δικαιωματικά μόνιμη πνευματική σχέση. Και το δικαίωμά μας αυτό δε θα το εγκαταλείψουμε. Ποτέ!
Ο αγών αρχίζει, λοιπόν, από αυτή την Κυριακή, 31/8/2008, στις 12 το μεσημέρι, και όσοι… Έλληνες, εστέ παρόντες. Νυν υπέρ πάντων αγών!
Για τους ιερείς και τους πολίτες Έλληνες Αρχαιοθρήσκους
Διοδώρα - Ντορέτα Πέππα
Υπεύθυνη ιερατική λειτουργός
Τηλ. Επικοινωνίας: 6939470683
Tuesday 5 August 2008
Language forgery
4 August 2008 | 12:46 | BHIMA, Greece
Giorgos Babiniotis*
It is astonishing (and deserving attention) that such a small country – Skopje**, has such huge ambitions (requirements) and loose connection to reality. Over the last weeks (pushed form outside) Skopje got deep into play with the language – with the false ‘Macedonian’ language in Skopje, and with the (invented) ‘minority’, which is alleged to speak ‘Macedonian’ like in Skopje, and we have to call things their ‘scholarly’ names, which we already did in 19992 with the collective work published under the title ‘The Language of Macedonia: Ancient Macedonian language and fake language of Skopje’ (It should be noticed that Greece has never agreed, even when asked, on publishing the book in English and popularize the Greek position on the issue).
To make it clear to the readers, and as the topic itself requires it, I explain that there are three languages, which are either completely different (the Geek language in Macedonia, the Serbian-Bulgarian in Skopje and the dialect of Bulgarian origin, popular as Slavic -Macedonian), or partially different (Serbian-Bulgarian in Skopje deriving form the Bulgarian dialect, which is spoken – restrictedly – in the border regions of Greece by Greeks who, together with the Greek language, knew also the so-called Slavic-Macedonian).
Greek language in Macedonia
This is to a great extend Macedonian – i.e. Greek language, spoken by Greeks in Macedonian since the ancient times – then being developed – to nowadays. This is the language of Philip II, Alexander the Great and other Greeks from Macedon, and more precisely an ancient Greek dialect with more Doric character, used mainly in spoken language as in the written text and in official language was predominant the Attic dialect.
Serbian-Bulgarian in Skopje
This is the recent – in the frames of the XX century – language of the Skopje country (created, as it is known, during the are of Tito in 1944). This is the Bulgarian language (the first people in the region are Bulgarians and Bulgarians have always claimed on this lands, which their consider their won – in fact people living in the region used to call themselves Bugari!) This language is artificially ‘Serbianized’ (!), i.e. some lexis and grammatical elements of the surrounding regions, where the Serbian language was spoken, were added to it so that to lower the Bulgarian language element and adopt the Serbian language form, which is the requirement of Tito’s United Serbia, the Yugoslavian Republic.
Thus, the language in Skopje is a Serbian-Bulgarian language, a Bulgarian language that has been artificially Serbianized, adopted as official language because of obvious reasons which the Bulgarians call ‘Kolisevski’. The Skopje citizens themselves gave this language, the Serbian-Bulgarian, the name ‘Macedonian’ (!), to avoid future claims on behalf of Bulgaria and to also hide the Bulgarian origin of the language.
In addition, to usurp a right over a name (Macedonian), which bears prestige and historical notion (by fake identification with the greatness and world known name Macedonia of Alexander the Great) and finally – because their impudence has no limit… (remember the Alexander the Great Airport in Skopje (!) and Skopjie’s soldiers with ancient Greek clothes and long spear (!), which welcome the leader of the Burusho tribe from Pakistan as heir of Alexander the Great (!) in Skopje – to claim certain pretensions, when there is a chance for change in the frontiers on the Balkans.
Thanks to the tolerance and silliness of the official Greek state (let’s bear in mind that in the 70ties and 80ties of the last century, speaking about the frauds of the falsifications of the Skopje people was considered ‘nationalistic’, while during the Tito era such issues were a taboo) the name ‘Maceodnia’ for Skopje and the ‘Macedonian language’ for the Serbian-Bulgarian language in Skpopje became widely spread and almost manage to establish image on international level.
Slavic-Macedonian
It is a dialect in few Greek-Bulgarian border regions, where few Greeks who apart form the Greek language knew a dialect of Bulgarian origin, as it always happens in the regions near the borderline between the countries. We should notice that due to the bilingual character of the people speaking this dialect and due to the different Bulgarian dialect, as well as because this spoken dialect has not been Serbianized like the Bulgarian language in Skopje, the Slavic-Macedonian is not identical to the Serbian-Bulgarian in Skopje.
Skopje, of course, thanks to (inspired y the USA) Gruevski’s machinations recently started to making provocations, stating that the Slavic-Macedonian language is one and the same fake ‘Macedonian’ in Skopje and thus there is Skopje majority in Greece and Greece has to recognize it. This is some paranoiac conception, which is offered like a theatre play entitled ‘From Kolisevski to Gruevski’!
Three language forgeries
This brief introduction of one highly important issue bearing different consequences (national, political, historical, cultural, and etc.), I believe, clears out the language forgeries made mainly due to political representatives of a small group, which in fact has nothing to divide with Greece.
The first language forgery is the name of Skopje, which we accepted to be balled Macedonia, the region previously called Vardar (Vardarska Banovina).
The second language forgery concerns the Bulgarian or Serbian-Bulgaria language in Skopje declared to be Macedonian.
And the third – highly impudent one, the attempt to form a Slavic-Macedonian minority in Greece, grounded on the alleged similarity of the language of a small group of Greeks with the fake Macedonian in Skopje and the non-authentic Macedonian country.
The whole thing seems ridiculous but it would have been ridiculous if we have proved to the international community how silly all these things are. Now, the issue adopted some provocative notion and evoked a serious of abuses.
************************************************************************
* Giorgos Babiniotis is lecturer in linguistics, chairman of the Hellenic Foundation for Culture, former rector of the University of Athens, author of a dictionary of the Greek language
** Under ‘Skopje’ the author envisages the nowadays Macedonia (editor’s note).
Giorgos Babiniotis*
It is astonishing (and deserving attention) that such a small country – Skopje**, has such huge ambitions (requirements) and loose connection to reality. Over the last weeks (pushed form outside) Skopje got deep into play with the language – with the false ‘Macedonian’ language in Skopje, and with the (invented) ‘minority’, which is alleged to speak ‘Macedonian’ like in Skopje, and we have to call things their ‘scholarly’ names, which we already did in 19992 with the collective work published under the title ‘The Language of Macedonia: Ancient Macedonian language and fake language of Skopje’ (It should be noticed that Greece has never agreed, even when asked, on publishing the book in English and popularize the Greek position on the issue).
To make it clear to the readers, and as the topic itself requires it, I explain that there are three languages, which are either completely different (the Geek language in Macedonia, the Serbian-Bulgarian in Skopje and the dialect of Bulgarian origin, popular as Slavic -Macedonian), or partially different (Serbian-Bulgarian in Skopje deriving form the Bulgarian dialect, which is spoken – restrictedly – in the border regions of Greece by Greeks who, together with the Greek language, knew also the so-called Slavic-Macedonian).
Greek language in Macedonia
This is to a great extend Macedonian – i.e. Greek language, spoken by Greeks in Macedonian since the ancient times – then being developed – to nowadays. This is the language of Philip II, Alexander the Great and other Greeks from Macedon, and more precisely an ancient Greek dialect with more Doric character, used mainly in spoken language as in the written text and in official language was predominant the Attic dialect.
Serbian-Bulgarian in Skopje
This is the recent – in the frames of the XX century – language of the Skopje country (created, as it is known, during the are of Tito in 1944). This is the Bulgarian language (the first people in the region are Bulgarians and Bulgarians have always claimed on this lands, which their consider their won – in fact people living in the region used to call themselves Bugari!) This language is artificially ‘Serbianized’ (!), i.e. some lexis and grammatical elements of the surrounding regions, where the Serbian language was spoken, were added to it so that to lower the Bulgarian language element and adopt the Serbian language form, which is the requirement of Tito’s United Serbia, the Yugoslavian Republic.
Thus, the language in Skopje is a Serbian-Bulgarian language, a Bulgarian language that has been artificially Serbianized, adopted as official language because of obvious reasons which the Bulgarians call ‘Kolisevski’. The Skopje citizens themselves gave this language, the Serbian-Bulgarian, the name ‘Macedonian’ (!), to avoid future claims on behalf of Bulgaria and to also hide the Bulgarian origin of the language.
In addition, to usurp a right over a name (Macedonian), which bears prestige and historical notion (by fake identification with the greatness and world known name Macedonia of Alexander the Great) and finally – because their impudence has no limit… (remember the Alexander the Great Airport in Skopje (!) and Skopjie’s soldiers with ancient Greek clothes and long spear (!), which welcome the leader of the Burusho tribe from Pakistan as heir of Alexander the Great (!) in Skopje – to claim certain pretensions, when there is a chance for change in the frontiers on the Balkans.
Thanks to the tolerance and silliness of the official Greek state (let’s bear in mind that in the 70ties and 80ties of the last century, speaking about the frauds of the falsifications of the Skopje people was considered ‘nationalistic’, while during the Tito era such issues were a taboo) the name ‘Maceodnia’ for Skopje and the ‘Macedonian language’ for the Serbian-Bulgarian language in Skpopje became widely spread and almost manage to establish image on international level.
Slavic-Macedonian
It is a dialect in few Greek-Bulgarian border regions, where few Greeks who apart form the Greek language knew a dialect of Bulgarian origin, as it always happens in the regions near the borderline between the countries. We should notice that due to the bilingual character of the people speaking this dialect and due to the different Bulgarian dialect, as well as because this spoken dialect has not been Serbianized like the Bulgarian language in Skopje, the Slavic-Macedonian is not identical to the Serbian-Bulgarian in Skopje.
Skopje, of course, thanks to (inspired y the USA) Gruevski’s machinations recently started to making provocations, stating that the Slavic-Macedonian language is one and the same fake ‘Macedonian’ in Skopje and thus there is Skopje majority in Greece and Greece has to recognize it. This is some paranoiac conception, which is offered like a theatre play entitled ‘From Kolisevski to Gruevski’!
Three language forgeries
This brief introduction of one highly important issue bearing different consequences (national, political, historical, cultural, and etc.), I believe, clears out the language forgeries made mainly due to political representatives of a small group, which in fact has nothing to divide with Greece.
The first language forgery is the name of Skopje, which we accepted to be balled Macedonia, the region previously called Vardar (Vardarska Banovina).
The second language forgery concerns the Bulgarian or Serbian-Bulgaria language in Skopje declared to be Macedonian.
And the third – highly impudent one, the attempt to form a Slavic-Macedonian minority in Greece, grounded on the alleged similarity of the language of a small group of Greeks with the fake Macedonian in Skopje and the non-authentic Macedonian country.
The whole thing seems ridiculous but it would have been ridiculous if we have proved to the international community how silly all these things are. Now, the issue adopted some provocative notion and evoked a serious of abuses.
************************************************************************
* Giorgos Babiniotis is lecturer in linguistics, chairman of the Hellenic Foundation for Culture, former rector of the University of Athens, author of a dictionary of the Greek language
** Under ‘Skopje’ the author envisages the nowadays Macedonia (editor’s note).
Subscribe to:
Posts (Atom)